پرل فروسیس | ویواتون

هر سلول زنده گیاهی و جانوری حاوی آهن است. در بدن انسان، حدود 4-3 گرم آهن وجود دارد. آهن جز اصلی هموگلوبین است و در ساختار میوگلوبین نیز وجود دارد. آهن، همچنین در رشد و نمو، عملکرد سلولی نرمال، ساخت برخی هورمون ها و سنتز بافت همبند نقش دارد. محل اصلی جذب آهن در بخش ابتدایی روده کوچک ( ابتدای دئودنوم و ژژنوم) است. به طور نرمال حدود 15-10 درصد آهن موجود در مواد غذایی جذب می شود. بدن یک مکانیسم خود تنظیمی برای جذب آهن دارد بدین صورت که اگر بدن نیاز بیشتری به آهن داشته باشد جذب آن افزایش می یابد (جذب به 20 درصد می رسد) و در صورتی که نیاز کمتری به آهن داشته باشد جذب آن کاهش می یابد. مقدار دفع آهن از بدن کم است (روزانه 1 میلی گرم) و عمدتا از طریق پوسته ریزی سلول های پوست و سطوح مخاطی از جمله دستگاه گوارش صورت می گیرد. در زنان در سنین باروری، به دلیل خونریزی ماهیانه دفع آهن بیشتر است و به 2 میلی گرم در روز می رسد. نیاز به آهن در دوران بارداری افزایش پیدا می کند. در دوران بارداری حجم خون بدن مادر رفته رفته تا 50% حد طبیعی افزایش می یابد. برای اینکه هموگلوبین کافی برای این میزان حجم خون ساخته شود نیاز به آهن اضافی است. این میزان افزایش نیاز به حدی است که به هیچ وجه از طریق مصرف مواد غذایی تامین نمی شود. هر چند که جنین می تواند ذخایر آهن نرمال را از مادر بدون توجه به غلطت آهن در بدن مادر دریافت کند اما در صورت آنمی شدید فقرآهن در طول بارداری، می تواند عوارض جبران ناپذیری ایجاد شود که از جمله آن ها می توان به وزن کم نوزاد هنگام تولد، زایمان زودرس، مرگ قبل از تولد، کاهش عملکرد ذهنی نوزاد و همچنین افسردگی بعد زایمان اشاره کرد.